Kader dediler – Selda İyiekmekçi Erdoğan

1

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Hiç düşündünüz mü, hayatın bazı anlarında ne kadar güçlü olduğumuzu sanırız? Her şey yolundaymış gibi gelir. Planlar yaparız, hayaller kurarız. Ama bir gün, bir rüzgâr eser. O rüzgâr, tüm dengeyi altüst eder. İşte ben de o rüzgârın estiği bir noktada buldum kendimi.

Seni “var” saydım. Hayallerim seninle büyüdü, umudum seninle şekillendi. “Biz” sandım. Her şeyde bir anlam ararken seni kendime yol arkadaşı seçmiştim. Ama bir gün döndüm baktım ve her şey yerle bir olmuştu. Sen yoksun, hayaller yok, “biz” dediğim şey yok. Sadece koca bir boşluk. Ve dilimde tek bir soru: “Neden?”

O soruya verilen cevabı bugün gibi hatırlıyorum: “Kader.”
Kader… Ne çok kullanılır değil mi bu kelime? Oysa o kadar soyut bir şey ki… Hayatımdaki her kaybı “kader” deyip geçmeye çalışanlara kızdığım günler oldu. Sanki bu kelime, yaşanan acıyı dindiriyor. Oysa asıl sorun, o “neden?” sorusunu hiçbir şeyin gerçekten yanıtlayamaması.

Babamı kaybettiğimde de aynı soruyu sormuştum. Annem hâlâ yanımdaydı ama babamın yokluğu bir parçayı alıp götürmüştü benden. Çocukken değil, yetişkinliğimde de babamı ve annemi hep ölümsüz sandım. Onlar benim sarsılmaz direklerimdi. “Anne-baba insanı bırakmaz” derdim hep. Ama hayat bana öyle bir şey öğretti ki… O direkler bir gün yıkılıyor ve siz o boşlukta kalıyorsunuz.

Babamı kaybettikten sonra bir süre her şey anlamsız geldi. Annemle birbirimize daha sıkı sarıldık, ama içimde hep o soru vardı: “Neden?” İnsan, sevdiklerini kaybedeceğini hiç düşünmez. Bu, kabul edilemez bir gerçek gibi gelir. Ama o gerçekle yüzleştiğinizde, büyürsünüz. İstemeden, zorla büyürsünüz.

Bir gün bir dostum bana şunu dedi:
“Selda, kader bize kaybettiklerimizi değil, kazandırdıklarını anlatır. Ama anlamak için bazen zaman gerekir.”
Ne demek istediğini tam o anda anlamamıştım. Ama yıllar sonra, geriye dönüp baktığımda fark ettim ki, babamdan bana kalan sadece bir acı değil, hayatı anlamlandırmaya dair güçlü bir mirastı.

Seni kaybetmek de öyle oldu. Zor bir yolculuğa çıktım. O yolda defalarca düştüm, yoruldum. Ama her adımda biraz daha kendimi buldum. Çünkü kader, sadece başımıza gelen olaylar değil, bizim onlara verdiğimiz anlamdır. Ve o anlamı ararken öğrendim: En büyük kayıplar, en büyük farkındalıkları getirir.

Bugün hâlâ “neden?” diye sorduğum anlar oluyor. Ama artık bu soru, bir isyan değil. Kabullenişin, büyümenin ve hayatın bir parçası. Çünkü anladım ki, kader bizimle savaşmaz. Sadece bize yol gösterir. Bazen zorlar, bazen büyütür ama asla yok etmez.

Sevgili dostum, eğer bir gün “neden?” diye sormak zorunda kalırsan, bil ki yalnız değilsin. Hepimizin bir yerlerde sormak zorunda kaldığı sorular var. Ama unutma, kader sadece bize sunulanlar değil, bizim onlara verdiğimiz karşılıklarda saklıdır.

Ve belki de bu yazıyı okurken kendi hayatına dair bir şeyler buldun. Eğer öyleyse, bil ki bu yazının amacı tam da buydu: Hayatın her köşesinde kaderin anlamını birlikte aramak.

Selda İYİEKMEKÇİ ERDOĞAN