Unutulur mu?- Serap Bingöl

3

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Çocukken ‘Acımadı ki’ Derdik, Şimdi ‘Geçti’ Diyoruz

Küçükken düştüğümüzde bir yabancı yaklaşıp “Acıdı mı?” diye sorduğunda, canımız yanarken bile refleks olarak “Acımadı ki” deriz. Oysa ki acımıştır. Hem de çok. Ama daha o yaşlarda öğreniriz ki bazı acılar saklanmalıdır. Kimseye göstermemeliyiz. Güçlü görünmeliyiz. Çünkü “dayanıklı” olmak övülür, “hassas” olmak ise bir zayıflık gibi görülür.

Büyüdüğümüzde de aynı döngü devam eder. Canımız yanar ama “Geçti” deriz. Belki de en büyük yalanlardan biri budur: Geçti demek, sırf geçmesini istediğimiz için. Ama gerçekten geçiyor mu?

Acıyı Bastırmak mı, Hissetmek mi?

Duygularımızı bastırmak, onları yok etmez. Acıyı görmezden gelmek, onun içimizde sessizce büyümesine neden olur. Aslında iyileşmek için önce o acıyı kabul etmemiz gerekir. Ama biz, bir şeyleri geride bırakmanın tek yolunun unutmak olduğunu sanırız. Oysa ki iyileşmek, unutmaktan değil, yüzleşmekten geçer.

Acıyı hissetmek, ona izin vermek, aslında bizi zayıf yapmaz. Tam tersine, onunla baş etmeyi öğrenmemizi sağlar. Acıyı tanımayan biri, onunla ne yapacağını da bilemez.

“Geçti” Demek Yerine Ne Yapabiliriz?

•   Acımızı kabul etmek: Hislerimizi inkâr etmek yerine, onlara alan açmalıyız.
•   Zaman tanımak: İyileşme bir süreçtir, aceleye gelmez.
•   Destek almak: Paylaşmak, iyileşmenin en güçlü yollarından biridir.
•   Kendimize şefkat göstermek: Başkalarına gösterdiğimiz anlayışı, kendimize de göstermeliyiz.

“Geçti” demek bazen bir kaçış, bazen bir savunma mekanizması olabilir. Ama gerçekten geçmesi için önce kabul etmek, hissetmek ve sonra zamanı geldiğinde bırakmak gerekir. Çünkü bazı acılar öylece geçmez, ancak dönüştüğünde iyileşir.

“Peki, gerçekten geçen acılar mı var, yoksa sadece üzerini örttüğümüz yaralar mı?”